Op 21 oktober 2007 werd er botkanker geconstateerd in mijn linker onderbeen, onwijs heftig nieuws voor een 16-jarige. 50% overlevingskans, haaruitval, kans op onvruchtbaarheid en nog veel meer kreeg ik te horen in kort tijdsbestek. Ondanks dit alles vastbesloten om de ziekte te overwinnen, mijn tijd was nog lang niet gekomen.

Na 6 chemokuren was de tumor geslonken, maar een amputatie van het onderbeen was onvermijdelijk. Ik had er vrede mee en keek er zelfs naar uit, want dat zou betekenen dat mijn overlevingskans flink zou stijgen. Op 23 januari 2008 ging ik onder het mes in het VU Medisch Centrum. De eerste week na de amputatie was mijn grootste vriend het morfinepompje die ik in mijn rug had zitten. Elke 10 minuten kon ik mijzelf een shot toedienen. De bezigheid van de dag, om de pijn maar te onderdrukken.

Na de amputatie volgde nog 12 preventieve chemokuren om vervolgens op 5 juni 2008 ontslagen te worden uit het ziekenhuis. Ondanks de heftige periode onwijs veel moois meegemaakt. Het beste medicijn bleek vriendschap en familie te zijn.

De volgende horde die genomen moest worden was het opnieuw leren lopen. Dit deed ik bij revalidatiecentrum Heliomare. Na twee maanden had ik het lopen met prothese ‘onder de knie’, echter nog lang niet zo goed als ik had gehoopt. Het volgende doel was om weer te kunnen voetballen en tennissen wat ik toen graag deed. Dat doel bereikte ik al snel. Twee jaar lang heb ik met mijn prothese voetbal en tennis gespeeld. Dit deed ik bij de verenigingen waar ik altijd al lid van was geweest.

In 2010 stond ik open voor iets anders. Ik kwam in aanraking met atletiek, speerwerpen om precies te zijn. Anderhalf jaar lang deed ik dit op recreatief niveau.

In oktober 2012 ging ik full-time trainen op Papendal onder begeleiding van toenmalig bondscoach Guido Bonsen. Speerwerpen, 100m en 200m sprint waren mijn onderdelen. Tot en met augustus 2014 trainde ik 10x per week op Papendal met erg veel plezier. Het is de meest ideale plek in Nederland om te trainen. Alle denkbare faciliteiten die een sporter nodig heeft, zijn daar beschikbaar.

Het full-time trainen was een fantastisch leerproces en heeft mij veel moois gebracht. Helaas was dit niet vol te houden zonder inkomen, maar nog belangrijker is dat ik mij wil blijven doorontwikkelen en niet alleen als atleet.

Eind 2014 begon een nieuw avontuur voor mij. Allereerst had ik mijn Fit!vak A en B diploma gehaald om vervolgens mijn eigen bedrijf op te starten: Robin van Damme bootcamp en PT. Meer informatie hierover is te vinden onder het kopje bootcamps -& PT. Tevens geef ik hiernaast regelmatig clinics en presentaties namens mijn bedrijf.

Dit nieuwe avontuur betekende ook voor mij dat ik in Amsterdam ging trainen. Dit deed ik samen met één van mijn beste vrienden en dit keer bij een andere Bonsen, namelijk Ineke.
Na een jaar van blessureleed in 2016 nam ik met pijn in mijn hart afscheid van de atletiek. Helaas zorgde de atletiek er altijd voor dat ik enorm veel stompklachten kreeg, wat mijn ontwikkeling in de weg zat.

In mijn zoektocht naar een nieuwe sport was ik opzoek naar drie dingen: 1. plezier, 2. onafgebroken kunnen trainen zonder al te veel heftige blessures en 3. de Paralympische Spelen.

Die nieuwe sport is zitvolleybal geworden. Ik zit in het Nederlands Paralympisch Zitvolleybal Team. Ik heb mijn plezier terug, ik kan de meeste trainingen zonder prothese doen, ik heb enkele EK’s en WK’s mogen spelen en ik mag weer dromen van de Paralympische Spelen. Plaatsing voor de Spelen in 2024 in Parijs met het team is dan ook mijn ultieme doelstelling.